Laatste vrijdag vrijwilligers werk

Vrijdag 10 augustus

Ik zou nog over de laatste vrijdag in het huis vertellen. 

Toen we van onze slaapplaats in het vrijwilligershuis aankwamen was het al vreemd dat we alleen met ons 5jes waren. De andere vrijwilligers hadden afgesproken naar Kampala te gaan dit weekend.  Ik moest met Augustinus gauw op pad kinderen ophalen.  De verre kinderen kwamen niet dus het was een kort ritje. 

Ontbijten en op naar school. Even onduidelijk wie wat ging doen.@Maar ik zou nog gaan werken met Geoffry, de rest ging hek om school bouwen.  Ik zou aanhaken.

Maar toen we op school aankwamen gingen veel kinderen weg van school.  Ze moesten school geld halen. Zo ook mijn kleine vriend.  Hij kwam maar niet terug.  De hele dag niet.  Waarschijnlijk was het geld er niet.  Ik heb dus geen afscheid kunnen nemen. Maar het feit dat het geld er dus niet is om naar school te kunnen gaan vind ik zo verdrietig.  @Ik voel een projectje aankomen....... :-D

Een hek om de school bouwen werd het nu.  Het waren de palen die we eerder die week hadden gekapt. Ze werden op maat gehakt en in de gaten gedaan die we eerder die week met hand en manchettes hadden gegraven. Althans, toen ik met 2 kids aan het lezen was. 

Wat stenen in het gat, aarde erbij, aanstampen en klaar. Alleen de zon scheen fel, het was erg warm, Lotte en Iwan hadden het helemaal gehad.  Al een paar dagen diarree en de warmte op hun bolletje...... maar de palen stonden!

Nog even knopen naaien en spelen met de kinderen en toen terug naar huis voor lunch. 

Voor de middag stond er nog een stoof op het programma maar dat was voor onze kids nu echt teveel.  Erik ging alleen en heeft met Augustinus, Francis en Dickson samen de stoof in elkaar gezet.  Bij onze 1e stoof stond er weinig klaar en was het door de bewoonster niet goed voorbereid.  Nu stond alles klaar en was het zo gepiept.  Weer iemand blij.

Wij hebben ondertussen met allemaal kinderen om ons heen weer knopen zitten naaien. Zoveel afgekletst met de kids.  En gespeeld.  Het was een feestje. Sommige meiden hadden geen extra kleren bij zich dus naaiden we de knopen terwijl ze hun jurkjes aan hadden.

We kwamen er onder het kletsen onder andere achter dat sommige mannen met meerdere vrouwen kinderen hadden.  Oh.... is hij ook jouw vader.......haha

Toen was het tijd om afscheid te nemen. Vooral van een paar juffies was het lastig. 

Op weg naar huis nog een paar kinderen geholpen met sjouwen die met 10 liter water jerrycans naar huis liepen. Kinderen van een jaar of 7/8 oud. Dan was er die dag er water thuis.  

In al die tijd dat we daar waren heb ik geen enkel kind horen klagen.  Het leven is zoals het het is.  Acceptatie.  Sjouwen. Doorgaan.  Het vermogen om het leven te accepteren zoals het is maakt ook dat ze niet gauw nat oplossingen zoeken.  Maar het was een verademing om geen klaagzang te horen, van kinderen en volwassenen. 

Ze staan trouwens wel heel erg open voor tips.  Dis als je een voorstel doet hoe iets anders kan, hangen ze aan je lippen.  Maar het komt door hun acceptatie vermogen moeilijk uit hen zelf.  Uitzonderingen daar gelaten uiteraard. 

Terug in het huis (Iwan voelde zich echt beroerd en was daar gebleven, heeft 2 uur geslapen) kregen Iwan en Lotte les in het maken van een Rolex. We kunnen ze nu thuis door iedereen laten proeven.  De keuken was ook wel erg bijzonder.  De dames zitten op krukjes en doen alles op de grond. Geen aanrecht. De deegkom staat op de grond, het bakje waar de eieren in worden geklutst.... alles. 

De dames van de keuken leken altijd heel erg stug, maar het aanleren van Rolexen maken vonden ze super leuk dus het werd heel gezellig.  Grote lol met elkaar! En ze waren ook nog heel erg lekker.  

Na het eten nog buiten spelen met de buurkinderen en het werd de aller leukste avond.  We hadden nog bellenblaas mee en ik dacht dat dat leuk was voor de kleinere kinderen.  Maar ze hadden allemaal de grootste pret. Wat was het gezellig!!! 

En toen kwam daar het afscheid. Dat was wel heel lastig.  5 dagen met deze kids gespeeld, weten dat als je ze iets te eten toe stopt het soms het 1e was dat ze aten, de vieze vieze kapotte kleren, de blote billen van de hele kleintjes, de heerlijke vrolijke smoeltjes, de pret, het Mzungu de hele dag door,  het leergierige, het papegaaitje leef je nog zingen, het voetballen, het knuffelen, het lachen, het schrijnende..... weinig toekomst perspectief, geen schoolgeld hebben, man wat zijn deze kinderen in mijn hart gaan zitten.....

Even een paar namen omdat ik dat niet wil vergeten en ze bij de foto's kan zetten in ons boek.....
Paulien, Molly, Josef, Gerald (?), Ian (school), Maureen..... dalijk Lotte de andere namen vragen.  Weet er vast nog meer. 

Toen we met de auto wegreden bleven ze maar om de auto heen rennen.  Dickson moest achter de auto zorgen dat ze er niet onder kwamen. 

Bij ons slaaphuis kregen we een speech van Francis. Trots op mijn gezin......